Natomiast w powieściach i opowiadaniach historycznych, a także w dokumencie z Saksońskiego Archiwum Państwowego w Lipsku znajduje się wzmianka, że Katarzyna urodziła się 29 stycznia 1499 w Hirschfeld koło Nossen, a jej rodzicami byli Hans von Bora zu Hirschfeld i Anna z domu von Haugwitz. Z nią wiąże się 800-letnia romańska kamienna chrzcielnica z kościoła w Hirschfeld, która dziś stoi w krużganku katedry we Freibergu. Zakłada się, że Hans i Elisabeth Pflugk to pradziadkowie Kathariny von Bora, których tożsamość nie została jeszcze udokumentowana.
Marcin Luter napisał podczas swojego pobytu na zamku Wartburg dzieło „De votis monasticis”, czyli opinię (iudicium) na temat wiążącego charakteru ślubów monastycznych. Miało to na celu udzielenie pomocy zakonnikom, które rozważały opuszczenie klasztoru. Wielu mnichów i mniszek opuściło swoje klasztory z różnych powodów, przy czym argument doktora Lutra dotyczące tego, dlaczego śluby nie były wiążące, również odegrały pewną rolę. Z pomocą radnego Torgau Leonharda Köppe Katarzyna von Bora opuściła klasztor Marienthron w nocy z 4 na 5 kwietnia 1523 roku. Liczba towarzyszących jej zakonnic rόżni się w fachowej literaturze. Heinz Schilling (Martin Luther. Rebell in einer Zeit des Umbruchs, 2016, 320) podaje, że uciekło wtedy 12 mniszek. Elke Strauchenbruch (Luthers Hochzeit, 2016, 83) i Volker Leppin (Martin Luther, 2017, 237) podają 9. Były to Katharina (Katarzyna) von Bora, Elisabeth von Kanitz, Lonatha Gohlis, Ave von Große, Ave (Ewa) z siostrą Margarethą von Schönfeld, Margaretha von Staupitz (siostra spowiednika i przyjaciela Marcina Lutra Johanna) i Veronica oraz Margaretha von Zeschau. Te imiona i nazwiska mniszek, ktόre dotarły do Wittenbergi 7 kwietnia, podaje Marcin Luter. Być może tej nocy zbiegły jeszcze inne zakonnice, niezależnie od wymienionych. Leonhard Köppe miał wtedy 59 lat. Kim on był? Urodził się w 1464 roku w Torgawie (Torgau) i studiował w Lipsku i Erfurcie. Jego matką była Helene von Amsdorf, spokrewniona z przyjacielem Marcina Lutra Nikolausem, ktόrego w ten sposób poznała. Leonhard był członkiem rady miasta w latach 1504-1509, a potem urzędnikiem (1510-1519) w Torgawie. Dostarczał klasztorowi cysterek w Nimbschen produkty żywnościowe i piwo na specjalnym wozie. W czasie Wielkiego Postu były to solone śledzie, pakowane w beczkach mieszczących od 900 do 1200 sztuk ryb. Legenda głosi, wymienione wyżej zakonnice uciekły w takich beczkach. Czy było to możliwe? Czy były one na tyle duże, by pomieścić 9 mniszek? Jest pewne, że wόz Leonharda Köppe był przykryty. Bez jakichkolwiek środków do życia Katarzyna dotarła do Wittenbergi przez Torgau i 7 kwietnia poznała osobiście Marcina Lutra. Mniszki nie mogły one wrócić do swoich rodzin z różnych powodów, dlatego Reformator umieścił je u swoich przyjaciół w Wittenberdze i uznał je za „zacnych ludzi” jako mężów i żywicieli rodziny. Katarzyna von Bora zakwaterowała się najpierw w domu urzędnika miejskiego, a później burmistrza (w latach 1530-1543) Wittenbergi Philippa Reichenbacha, a później zamieszkała u Łukasza Cranacha (Starszego), który stworzył najsłynniejsze portrety Katarzyny i Lutra.
 |
| Dom Cranachόw w Wittenberdze. Foto: K. Basiński |
To tu Katarzyna nauczyła się gotować, piec i warzyć piwo. U Cranachόw mieszkały także siostry von Schönfeld. Marcin Luter był częstym gościem w ich domu z uwagi na przyjaźń łączącą go z gospodarzami. W 1523 roku do Wittenbergi przybył krόl duński Chrystian II, by spotkać się osobiście z Reformatorem i omόwić plany Odnowy Kościoła. Podczas pobytu znalazł nocleg u Cranachόw, gdzie poznał Katarzynę. Był nią do tego stopnia zafascynowany, że podarował jej pierścień, jednak ewentualne wspólne plany nie skonkretyzowały się. Zbiegłe kobiety nie miały dużego wyboru: albo małżeństwo, albo prostytucja. Znalezienie odpowiedniego kandydata nie było sprawą prostą. W tym czasie Marcin Luter interesował się Ave von Schönfeld, jednak ta wybrała ślub z lekarzem Basiliusem Axtem. Kandydatem dla Katarzyny miał być wittenberski student pochodzący z zamożnej norymberskiej rodziny Hieronymus Baumgärtner. Czas płynął, a ze strony żaka nie padły zobowiązujące słowa. Jeszcze w październiku 1524 roku Marcin Luter upominał go: „Jeśli chcesz poślubić twoją Katarzynę, spiesz się zanim zostanie ona przyrzeczona komu innemu.” (WA BR 3,782,7-8) Niebawem przyczyna zwłoki wyszła na jaw. Rodzice Hieronymusa nie zgodzili się na ożenek ze zbiegłą zakonnicą. Marcin Luter znalazł kolejnego kandydata, pastora Caspara Glatza. Ta jednak stanowczo odmόwiła. To rozzłościło pośrednika. Wkrόtce potem w grę wchodził Nicolaus von Amsdorf (WA TR 4,4786). Niestety, mężczyzna nie miał potrzeby znalezienia sobie żony i jeszcze przez długi czas pozostał kawalerem. Czas mijał nieubłagalnie. Ze zbiegłych cysterek tylko Katarzyna jeszcze nie znalazła męża…
Marcin Luter nie myślał o poślubieniu Katarzyny. Sam angażował się raczej w roli mediatora. I tak znalazł żonę Filipowi Melanchtonowi, jego ślub odbył się w sierpniu 1520 roku. Niedługo po tym ożenił się Johann Agricola z Else Moshauer. 13 października 1522 roku Johannes (Jan) Bugenhagen poślubił Walpurgę, a 14 czerwca 1524 Caspar Cruciger – szlachciankę i byłą mniszkę Elisabeth von Meseritz. Małżeństwa księży z zakonnicami należały wόwczas do społecznego tabu. Owocem takiego związku mogło być w powszechnej opinii jedynie niepełnosprawne dziecko lub antychryst. Takie decyzje wiązały się z ogromną odwagą. Ponadto w marcu i kwietniu 1525 roku na terenach Turyngii i Saksonii szalała wojna chłopska.
Nie zachował się żaden historyczny dokument z tamtych czasόw mόwiący, kiedy Katarzyna von Bora brała pod uwagę małżeństwo z Marcinem Lutrem. Najstarsze tego typu świadectwo pochodzi od Joachima Stigela z 1552 roku, ktόry wspomina rozmowę Lutrem. Ten miał wyznać, że „Katarzyna przelała całą swoją miłość na niego”. W kwietniu 1525 Luter sugerował, że prawdopodobnie ożeni się wcześniej niż Amsdorf (WA BR 3, 475,21ff.). W liście do Spalatina żartował, że miał trzy kobiety, dwie utracił na rzecz innych kandydatόw, bo je za bardzo kochał (W BR 3,475,17-19). Prawdopodobnie chodziło mu o dwie siostry von Schönfeld i Katarzynę von Bora. Po latach, Marcin Luter wyznał w Mowie Stołowej (WA TR 4,4,4786,20-22), że decyzja o poślubieniu Katarzyny nie była spowodowana miłością. Uczucie i głęboki szacunek między nimi zrodziły się w czasie.
Literatura:
1. H. Schilling, Martin Luther. Rebell in einer Zeit des Umbruchs, 2016, 319-324.
2. V. Leppin, Martin Luther, 2017, 236-243.
3. E. Strauchenbruch, Luthers Hochzeit, 2016, 49-90.
4. S. Weigelt, Katharina Luther, geborene von Bora (1499-1554). In: E.-M. Bachteler, P. Ziegler (Hrsg.), Auf zur Reformation. Selbstbewusst, mutig, fromm – Frauen gestalten Veränderung, 2016, 63-70.
5. K. Basiński, Luteranizm w Danii wczoraj i dziś, Grudziądzki Przegląd Ewangelicki, 2023 (29), 27.
Marcin Luter nie myślał o poślubieniu Katarzyny. Sam angażował się raczej w roli mediatora. I tak znalazł żonę Filipowi Melanchtonowi, jego ślub odbył się w sierpniu 1520 roku. Niedługo po tym ożenił się Johann Agricola z Else Moshauer. 13 października 1522 roku Johannes (Jan) Bugenhagen poślubił Walpurgę, a 14 czerwca 1524 Caspar Cruciger – szlachciankę i byłą mniszkę Elisabeth von Meseritz. Małżeństwa księży z zakonnicami należały wόwczas do społecznego tabu. Owocem takiego związku mogło być w powszechnej opinii jedynie niepełnosprawne dziecko lub antychryst. Takie decyzje wiązały się z ogromną odwagą. Ponadto w marcu i kwietniu 1525 roku na terenach Turyngii i Saksonii szalała wojna chłopska.
Nie zachował się żaden historyczny dokument z tamtych czasόw mόwiący, kiedy Katarzyna von Bora brała pod uwagę małżeństwo z Marcinem Lutrem. Najstarsze tego typu świadectwo pochodzi od Joachima Stigela z 1552 roku, ktόry wspomina rozmowę Lutrem. Ten miał wyznać, że „Katarzyna przelała całą swoją miłość na niego”. W kwietniu 1525 Luter sugerował, że prawdopodobnie ożeni się wcześniej niż Amsdorf (WA BR 3, 475,21ff.). W liście do Spalatina żartował, że miał trzy kobiety, dwie utracił na rzecz innych kandydatόw, bo je za bardzo kochał (W BR 3,475,17-19). Prawdopodobnie chodziło mu o dwie siostry von Schönfeld i Katarzynę von Bora. Po latach, Marcin Luter wyznał w Mowie Stołowej (WA TR 4,4,4786,20-22), że decyzja o poślubieniu Katarzyny nie była spowodowana miłością. Uczucie i głęboki szacunek między nimi zrodziły się w czasie.
Literatura:
1. H. Schilling, Martin Luther. Rebell in einer Zeit des Umbruchs, 2016, 319-324.
2. V. Leppin, Martin Luther, 2017, 236-243.
3. E. Strauchenbruch, Luthers Hochzeit, 2016, 49-90.
4. S. Weigelt, Katharina Luther, geborene von Bora (1499-1554). In: E.-M. Bachteler, P. Ziegler (Hrsg.), Auf zur Reformation. Selbstbewusst, mutig, fromm – Frauen gestalten Veränderung, 2016, 63-70.
5. K. Basiński, Luteranizm w Danii wczoraj i dziś, Grudziądzki Przegląd Ewangelicki, 2023 (29), 27.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz