39 Artykułόw

Modlitewnik Powszechny z 39 Artykułami

39 Artykułόw to historyczne wyznania wiary anglikanizmu. Nie mają one być wyczerpującymi i kompletnymi zasadami wiary, ale reprezentują ówczesne stanowisko Kościoła anglikańskiego w konfrontacji z Kościołem rzymskokatolickim i kalwinizmem.

Zostały zebrane pod kierownictwem arcybiskupa Canterbury Matthew Parkera na synodzie prowincji Canterbury (konwokacjach) w 1563 roku. Prace nad nimi trwały do ​​1571 roku, kiedy zostały podpisane przez królową Elżbietę I i Parlament.

Opierają się one na Czterdziestu Dwóch Artykułach , wprowadzonych w 1552 roku przez Thomasa Cranmera i opublikowanych za panowania Edwarda VI. Można je znaleźć w m.in. Modlitewniku Powszechnym. Urzędnicy Kościoła Anglii, zarówno niskiego, jak i wysokiego, musieli złożyć przysięgę, że to, co jest spisane w Artykułach, jest zgodne ze Słowem Bożym. Ta przysięga nie jest już wymagana przez inne anglikańskie kościoły członkowskie. Od 1865 roku nawet w Kościele anglikańskim wystarczała ogólna deklaracja zgody kleru, pozwalająca na odrzucenie lub krytyczne zbadanie poszczególnych artykułów wiary. Stworzenie 39 Artykułów stało się konieczne, ponieważ w czasie ich powstawania nie można było osiągnąć porozumienia w sprawie relacji między anglikanami a protestantyzmem kontynentalnym. Wobec niebezpieczeństwa rozłamu w Kościele postanowiono pozytywnie sformułować to, w co wierzą jego członkowie.

1. Treść

Artykuły I-V: Natura wiary. Pierwsze pięć artykułów wyraża katolickie wierzenia dotyczące natury Boga objawionej w Trójcy Świętej.

Artykuły VI i VII: Podstawy wiary. Zajmują się Biblią, podczas gdy Artykuł VIII opisuje podstawowe zasady wiary.

Artykuły IX-XVIII: Życie wiary. Artykuły te badają tematy grzechu, usprawiedliwienia i wiecznego usposobienia duszy. Szczególny nacisk kładzie się na główny temat zmiany, jakim jest usprawiedliwienie przez wiarę. Ten i inne artykuły w tej części ukazują Kościół anglikański w połowie ruchu zbawienia między katolicyzmem a protestantyzmem, w którym dobre uczynki są wynikiem wiary i pracy Kościoła oraz sakramentów.

Artykuły XXIX-XXXI: Korporacyjna natura wiary. Artykuły te skupiają się na publicznym ukazaniu się wiary i Kościoła — Kościoła jako instytucji i jej organów, powołania, posługi i teologii sakramentalnej.

Artykuły XXXII–XXXIX dotyczą celibatu, dotyczą ekskomunikowanych, tradycji Kościoła i relacji z państwem.

2. Adaptacja 39 Artykułόw

Poza Kościołem anglikańskim istnieją różne poglądy na temat trzydziestu dziewięciu artykułów . Kościół Episkopalny Stanów Zjednoczonych Ameryki, który przyjął zaadaptowaną wersję w 1801 roku, uważa oryginalną wersję za dokument historyczny, ale nie wiążący dla swoich członków.

Wcześniej John Wesley, założyciel Kościoła Metodystycznego, propagował poprawioną wersję, która nadal jest oficjalnym dokumentem Metodystów jako Artykuły Religii.

Według teologa Henry'ego Chadwicka Artykuły są odkrywczym oknem na etos i charakter anglikanizmu, w szczególności w sposobie, w jaki dokument porusza się za pośrednictwem via media (łac. droga środkowa). Kościół katolicki z jednej strony, a Kościoły luterańskie i reformowane z drugiej, co daje Kościołowi anglikańskiemu wyjątkową pozycję pośrodku drogi.

W 1628 roku Karol I Stuart poprzedził Artykuły deklaracją królewską, która wymaga ich dosłownej interpretacji, zagrażając dyscyplinie naukowcόw i duchownym nauczających jakichkolwiek osobistych interpretacji lub zachęcających do debaty na dany temat.

W 1771 roku wielu angielskich nonkonformistów i reformatorów, takich jak teologowie Theophilus Lindsey i Francis Blackburne, wystąpiło z wnioskiem o zwolnienie studentów i pastorów Kościoła anglikańskiego z podpisywania 39 Artykułów na rzecz Biblii jako protestantów, aby mogli interpretować niezależnie. Petycja została ostatecznie podpisana przez 250 notabli, ale została odrzucona przez parlament w lutym 1772 roku. W konsekwencji antytrynitarny Teofil Lindsey opuścił Kościół anglikański i stał się założycielem angielskiego unitarianizmu.

W XIX wieku , przed przejściem na katolicyzm, John Henry Newman próbował wykazać, że 39 Artykułów mniej kontrastuje z katolickim wyznaniem wiary niż to się powszechnie uważa.


Literatura:

1. P. Marshall, Heretics and Believers: A History of the English Reformation, 2017, 238-240, 254.

2. M. Davie, Our Inheritance of Faith: A Commentary on the Thirty Nine Articles, 2013, 230-232, 464-470, 500-503, 590.

3. O. O´Donnovan, On the Thirty Nine Articles: A Conversation with Tudor Christianity, 2013, 84.

4. J. Ridley, Thomas Cranmer, 2013, 180.