Marcin Luter w cytatach

Złota Róża z Minucchio da Siena (1330), podarowana przez papieża Jana XXII Rudolfowi III z Nidau, hrabiemu Neuchâtel Dzisiaj obchodzimy Niedzielę Laetare. Ta nazwa pochodzi od pierwszych słów antyfony na wejście (dawniej zwanej introitem) tejże mszy: Laetare, Ierusalem... (Wesel się, Jeruzalem...). Niedziela Laetare przypada dokładnie 21 dni przed Niedzielą Wielkanocną, jest ruchomym świętem opartym na cyklach księżyca. Data może przypadać między 1 marca a 4 kwietnia włącznie; za rzadkie uważa się wystąpienie w kwietniu; ostatnie zdarzenie miało miejsce 3 kwietnia 2011, a następne 4 kwietnia 2038, po czym wystąpi ponownie dopiero 1 kwietnia 2057. Niedziela Laetare znajduje się w środku Wielkiego Postu i dlatego jest również nazywana „Środkiem Czasu Pasyjnego”. Inną nazwą tej niedzieli, opartą na ewangelii rozmnożenia chleba, jest „Niedziela Chlebowa”. W Kościele rzymskim ta niedziela jest również nazywana „Niedzielą Róży”, ponieważ papież poświęcał w tym dniu złotą różę, która została ...

1. Ewangelia św. Mateusza Ewangelia Mateusza (z greckiego εὐαγγέλιον κατὰ Ματθαῖον = „Ewangelia po Mateuszu”) pochodzi ze środowiska żydowsko-chrześcijańskiego w Syrii, które według opinii większości powstało około 80/90 po Chrystusie i opisuje Jezusa z Nazaretu jako królewskiego Mesjasza i Syna Bożego. Ewangelista trzyma się w dużej mierze koncepcji Ewangelii św. Marka. Przyjmuje trzy przepowiednie o śmierci z lekkimi skrótami (Mt 16,21-23; Mt 17,22; Mt 20,17-19), a także słowo o Oblubieńcu (Mt 9,15), przypowieść o winiarzu (Mt 21,33-43) i przepowiednia nowego picia w królestwie Bożym (Mt 26,29). Niezrozumienie uczniów jest nadal skutkiem małostkowej wiary. Zachowane są również stwierdzenia o „zadośćuczynieniu za wszystkich” (Mt 20,25-28; Mt 26,28). Ponadto w przypowieści o wieczerzy weselnej (Mt 22,6), w przemówieniu przeciwko uczonym w Piśmie i faryzeuszom (Mt 23,34-37) oraz w opowieści z dzieciństwa istnieją inne pośrednie zapowiedzi zabicia Jezusa (Mt 23,34-37; Mt 2,13-18). ...

Ewangelia św. Marka (z greckiego εὐαγγέλιον κατὰ Μᾶρκον = "Ewangelia po Marku") jest najstarszą z Ewangelii Nowego Testamentu. Jej powstanie datuje się na ok. 70 r. po Chrystusie (J. A.T. Robinson, W. G. Kümmel, K. Berger). Analiza synchroniczna tekstu Ewangelii przeprowadzona przez B. van Iersela wskazuje na jedno: centrum Ewangelii św. Marka jest „Droga z Galilei do Jerozolimy” (Mk 8,27-10,45). Dramaturgia symbolicznie wizualizuje centralną treść tej części Ewangelii: Jezus poucza swoich uczniów o podążaniu za krzyżem. Dokładniej: Jezus wyjaśnia im o punkcie zwrotnym jego drogi - od cudotwórcy do cierpienia, od działania do namiętności, od rozpromienionego człowieka do Ukrzyżowanego. I określa konsekwencje, jakie ta ścieżka ma dla wszystkich, którzy chcą nią podążać. Innymi słowy: w centralnej części Ewangelii Marka mamy narracyjną teologię krzyża. Nie chodzi o narrację czy interpretację śmierci Jezusa, ale o konfrontację z paradoksem, że droga zbawienia prowadzona przez Bo...

Kościół miejski (Stadtkirche St. Marien) w Wittenberdze, miejsce wygłoszenia kazań Invocavit Jako kazania Invocavit (niem. Invocavitpredigten) określa się cykl ośmiu kazań wygłoszonych przez księdza Marcina Lutra codziennie począwszy od 9 marca 1522 roku (niedzieli Invocavit, pierwszej niedzieli czasu pasyjnego) do kolejnej niedzieli (Reminescere) po jego powrocie z zamku Wartburg do Wittenbergi. Z powodu nieobecności doktora Lutra - który zawsze był postacią integrującą w różnych ruchach reformacyjnych w Niemczech - Reformacja w Wittenberdze zradykalizowała się. Andreas Karlstadt odprawił nabożeństwo bez ornatu w języku niemieckim oraz Wieczerzę Pańską w obu formach, z chlebem i winem dla „świeckich”, a także usunął wszystkie obrazy z kościoła. To, co dziś wydaje się zwyczajnym nabożeństwem ewangelickim, było dla wielu wittenberczyków całkowicie przytłaczające, ponieważ mieli wrażenie, że bez „właściwej” mszy, znanych obrazów odpowiednio ubrany kapłan był bezbronnie wystawiony na dzi...

Genewa. Foto: www.alpen-guide.de W 1536 roku, podczas podróży do Strasburga, Kalwin zatrzymał się na nocleg w Genewie. Było to od niedawna wolne miasto (przy pomocy Szwajcarów zerwało więzi ze Świętym Cesarstwem Rzymski i od zaledwie dwóch miesięcy ośrodek protestantyzmu (pod przywództwem reformatora Wilhelma Farela). Farel przekonał go do pozostania w Genewie, argumentując, że taka jest wola Boga. Zaledwie 28-letni Kalwin  związał na stałe swoje życie z tym miastem i rozpoczął energiczną reorganizację miejscowego Kościoła - wprowadził cotygodniową komunię. Ponieważ wymagało to według niego zachowania przez wszystkich wiernych surowej dyscypliny moralnej, ustanowił „ciało nadzorcze” (konsystorz genewski), ingerujące we wszystkie aspekty życia mieszkańców i zabraniające wielu rozrywek – jak np. taniec, śpiewanie sprośnych piosenek czy lektura romansów. Nabożeństwa odbywały się w kościołach pozbawionych typowo katolickich ozdób, takich jak obrazy, posągi, sztandary, proporce, ornaty ...

Erhard Schön, ulotka "Lamenty biednych prześladowanych bożków i wizerunków świątynnych", 1530 Dzięki reformom religijnym i ikonoklazmowi ruch wittenberski (niem. Wittenberger Bewegung ) był znaczącym punktem zwrotnym Reformacji między Sejmem Rzeszy w Wormacji (1521) a wojną chłopską. Podczas gdy Marcin Luter przebywał na zamku Wartburg po Sejmie Rzeszy w Wormacji, w Wittenberdze trwały starania o daleko idące reformy, które były również praktycznymi konsekwencjami pism programowych Lutra z 1520 roku. Dotyczyło to mszy, celibatu kapłańskiego i ślubów monastycznych. Bartholomäus Bernhardi ożenił się w maju 1521 roku. Wielu innych księży poszło w jego ślady. Doktor Luter z zadowoleniem przyjął ten rozwój sytuacji, ponieważ wyraźnie stwierdził w swoim piśmie do szlachty ( TUTAJ ), że przykazanie kapłanów, aby zachowywali celibat, naruszało Pismo: „Albowiem będą ludzie sami siebie miłujący, łakomi, chlubni, pyszni, bluźniercy, rodzicom nieposłuszni, niewdzięczni, niepobożni…” (2...