![]() |
El Greco, papież Pius V (1566-1572) |
Sobór Trydencki przygotował tę reformę, ale nie był w stanie jej ukończyć ze względu na ograniczenia czasowe. W pierwszym okresie 1546/1547 o liturgii można było mówić jedynie marginalnie. Kiedy później w Bolonii utworzono komisję ds. reformy liturgicznej, jej działania nie wykraczały poza wstępne szkice. Pod naciskiem różnych narodów uczestniczących w soborze można było zestawić przynajmniej najpoważniejsze zarzuty liturgiczne (abusus missae). Po tych różnorodnych pracach przygotowawczych sobór – w obawie, że nie będzie w stanie udźwignąć tak ważnego zadania – zlecił prace na sesji końcowej w dniu 4 i 5 grudnia 1563 papieżowi wraz z reformą brewiarza i mszału.
Kolejna reforma miała zasadniczo dwa cele:
1. Uproszczenie i oczyszczenie liturgii, tj.:
2. Przywrócenie pierwotnej rzymskiej liturgii mszalnej, ujednolicenie i centralizacja liturgii na wzór rzymski.
W skład grupy powołanej do opracowania reformy weszli Muzio Calini, Egidio Foscarari i Leonardo Marini. Prawdopodobnie sprowadzili Giulio Pogianiego i Guglielmo Sirleto, a być może także Francisco Furerio. Pracy tej komisji nie da się już odtworzyć ze względu na brak źródeł. Efektem reformy były następujące działania:
- Kalendarz świąteczny: uzgodniono mszał i brewiarz. Liczba dni świątecznych została znacznie zmniejszona. Podczas gdy kalendarz w Mediolanie w 1474 roku prawie nie miał dni bez świąt, w nowym kalendarzu było ich prawie 150.
- Ujednolicenie rytu mszy: W oparciu o messordo Johannesa Burckarda ogólne rubryki brewiarza i Ordinarium Missae wyłoniły się jako jednolita podstawa rytu rzymskiego.
- Redukcja sekwencji i przedmów
- Reforma commune sanctorum (powszechne teksty niektórych świąt i wspomnień świętych)
- Reforma mszy wotywnych
Msza wotywna:
W liturgii Kościoła rzymskokatolickiego msza wotywna (łac. missa votiva, od łac. votum = ślub, życzenie, prośba) to msza święta odprawiana na specjalną okazję w specjalnej intencji mszy i z własnymi tekstami liturgicznymi. Okazje mogą wynikać z życia poszczególnych wierzących (choroba, pielgrzymka, dzień pamięci), ale także z ogólnej troski lub sytuacji nadzwyczajnej (wojna, klęska żywiołowa), często motywowanej głosem, przysięgą, życzeniem jednostki, mniejszej lub wiekszj grupy.
Najstarszą formą mszy wotywnych są msze pogrzebowe, podczas których modli się o zbawienie duszy zmarłego. Innym typowym powodem odprawiania mszy wotywnej jest uwydatnienie specyficznej tajemnicy wiary – na przykład ku czci Ducha Świętego czy Najświętszego Serca Pana Jezusa. Oprócz tego są odprawiane także msze wotywne za wybranych świętych, msze zaślubin, msze święte z okazji złożenia profesji wieczystej lub przyjęcia święceń dziewic. Udokumentowane już w późnej starożytności – formy mszy wotywnych znajdują się w Sacramentarium Leonianum z VII wieku – msze wotywne zyskiwały na popularności wśród wiernych już od wczesnego średniowiecza, gdyż uważano, że nabożeństwa te mają szczególną „skuteczność”. Wydarzenia z historii zbawienia zostały przypisane poszczególnym dniom tygodnia jako temat mszy wotywnej. Początkowo troska ta została sformułowana jedynie w modlitwie hanc igitur w Kanonie Missae, później inne części messordo były z nią coraz bardziej zbieżne tematycznie. Od późnego średniowiecza zwyczajowo odprawiano mszę wotywną do Trójcy Świętej w poniedziałek, do aniołów we wtorek, do św. Józefa lub Apostołów w środę, w czwartek msza wotywna stała pod znakiem Zesłania Ducha Świętego lub Eucharystii, Piątek przypadał pod znakiem Krzyża i Męki Jezusa Chrystusa, a sobota była poświęcona Marii, Matce Bożej. Po początkowo większej swobodzie projektowania mszy wotywnych, pod koniec średniowiecza pojawiły się bardziej precyzyjne regulacje. Aby przeciwdziałać groźbie zaciemnienia roku kościelnego na skutek ekspansji mszy wotywnych – zwłaszcza w formie częstych mszy prywatnych, które wyprzedziły kult zbiorowy – mszał z 1570 roku wprowadził ograniczenia. Dopuszczalne było odprawianie mszy wotywnych jedynie w pilnych przypadkach (urgenti de causa) oraz uznane msze wotywne w poszczególne dni tygodnia i przy różnych okazjach (pro divesis rebus). Według katolickiego liturgisty Josefa Andreasa Jungmanna do czasów nowożytnych mszalna forma Requiem była często używana „niewłaściwie” podczas mszy w dni powszednie, ponieważ odpowiadała intencji odprawiania mszy jako mszy żałobnej za zmarłych z rodzin dawców. Od początku XX wieku jest widoczny kontrrozwój, także ze strony Kurii Rzymskiej.
Rozróżnia się:
A) Msze z okazji niektórych uroczystości (msze rytualne, missae rituales) w związku z udzielaniem sakramentów i niektórych sakramentaliów
B) Msze i święcenia w sprawach szczególnych, dla Kościoła, dla państwa i społeczeństwa, w sprawach publicznych i szczególnych (nabożeństwa religijne)
C) Msze wotywne o Tajemnicach Pańskich ku czci Najświętszej Marii Panny, aniołów, świętego lub wszystkich świętych
D) Msze za zmarłych Mszał obrządku rzymskiego zawiera msze wotywne o Duchu Świętym, o Najświętszym Imieniu Jezus, o Najświętszym Sercu Jezusa, o Najdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa, o Eucharystii, o Jezusie Chrystusie, Najwyższym Kapłanie, Marii, Matce Kościoła, o imieniu Marii, o aniołach, o wszystkich apostołach, o świętych Józefie, Pawle i Piotrze oraz wszystkich świętych.
Mszy wotywnych nie można odprawiać w Wielkie Święta, Adwent, Wielki Post i Niedzielę Wielkanocną, w oktawie Wielkanocy, w Dzień Zaduszny, w Środę Popielcową i w Wielkim Tygodniu. Od tej zasady można odstąpić jedynie w przypadku rzeczywistej sytuacji awaryjnej (gravior necessitas).
Liturgia:
1. H. Jedin, Das Konzil von Trient und die Reform des Römischen Messbuches. In: Liturgisches Leben. Bd. 6., Nr. 1/2, 1939, 30–66.
2. R. Berger, Votivmessen. In: W. Kasper (Hrsg.), Lexikon für Theologie und Kirche, Bd. 10, 2001, 909.
3. ABC chrześcijanina. Mały słownik, S. Zalewski (red.), 1999, 283.
4. J. T. Kelley, Masses, Votiv, New Catholic Encyclopedia, 2020.