Sermon von dem Sakrament der Buße

Marcin Luter opisuje celowo w „Kazaniu o sakramencie pokuty” (Sermon von dem Sakrament der Buße, WA 2, 713-723) z 1519 roku własne rozumienie tego sakramentu, przeciwstawiając je powszechnemu w XVI wieku pojmowaniu pokuty jako zewnętrznej praktyki dzięki np. pielgrzymkom, czy sprzedaży odpustów. Reformator krytykuje w tym kazaniu dwie istotne kwestie: absolucji (odpuszczenia win) może dokonać jedynie wyświęcony kapłan i jest ona ważna, gdy grzesznik dzięki możliwie całkowicie przeprowadzonej spowiedzi zechce w szczerej skrusze naprawić swoje życie. Luter argumentuje swoje stanowisko dzięki nowemu rozumieniu absolucji jako pełnego przebaczenia Słowa Jezusa Chrystusa. On pobudza w nas wiarę i daje spokój sumienia i zaufanie Bogu dzięki pewności wybaczenia (odpuszczenia) grzechów. Jako że absolucja jest Słowem Chrystusa, a nie kapłana, pozostaje bez znaczenia, czy wypowiada je osoba świecka, czy ksiądz (powszechne kapłaństwo wiernych). Tak więc sakramentalny zwyczaj pod przewodnictwem jedynie księdza zgodnie z Rz 13,1-3 może być akceptowalne jedynie jako zwyczaj kościelny i na płaszczyźnie religijnej pozostaje bez znaczenia. Jedynie Słowo Chrystusa ma moc działania w sumieniu grzesznika bez względu na jego dyspozycję psychiczną i fizyczną. Ono oddziałuje z duszą człowieka.

Dzięki takiej koncepcji sakramentu pokuty ujawnia się jego cel, a mianowicie potwierdzenie i wzmocnienie wiary w przebaczenie win. Dlatego udział w nim jest bezsensowny, gdy nie stoi za tym subiektywna potrzeba obietnicy przebaczenia.

Literatura:

M. Keßler, Sermon vor dem Sakrament der Buße. In: V. Leppin, G. Schneider-Ludorff (Hrsg.), Das Luther-Lexikon, 2015, 639.