Marcin Luter w cytatach

Morderstwo Anderla von Rinn, rycina z 1704 roku. Foto: Spiegel Geschichte 3/2021  We wcześniejszych częściach ( TUTAJ  i TUTAJ ) przedstawiono, jak podejrzenia Żydόw o mordy rytualne dzieci wywołały tragiczne w skutkach pogromy w poszczególnych krajach Europy. W tym poście zostanie zaprezentowana teza o aktualności legendy o rytualnym mordzie w naszej teraźniejszości. 1. Dyskurs akademicki w Europie Od czasów Oświecenia legendy o morderstwach rytualnych wśród wykształconych ludzi stały się niewiarygodne. Jednak po rewolucji francuskiej (1789) pierwsi antysemici próbowali je ożywić i uzasadnić w kategoriami pseudonaukowymi. W 1840 roku sprawa w Damaszku wywołała w Europie Zachodniej powszechną debatę na temat tego, czy żydowskie pisma święte wymagały mordu rytualnego. Londyński „Times” wyrukował broszurę Noaha Belfera z 1803 roku i skomentował, że jeśli informacje są prawdziwe, religia żydowska musi pewnego dnia zniknąć z ziemi. Argumentom antyżydowskim także poświęc...

Niemiecki druk Szymona ofiary (Simon victima) z wotami po 1479 roku W XV wieku pojawiły się także oskarżenia o mord rytualny wobec czarownic i czarowników (żeńskich i męskich). Oskarżano ich o praktyki, które inkwizycja kościelna przypisywała katarom i waldensom od XIII wieku i „potwierdzały” je przesłuchaniami i torturami: nocnymi orgiastycznymi zgromadzeniami poświęconymi kultowi diabła lub rytuałom składania hołdu złym duchom i składaniu ofiar z dzieci. Po zaledwie kilku skargach na osoby podejrzane o bycie czarownikami, założono, że istnieje groźna sekta, która potajemnie aranżuje praktyki takie jak „czarna magia” i przeprowadza je w celu zniszczenia chrześcijaństwa. Motywy takie jak „sabat czarownic” (od Szabatu), „synagoga” (taniec czarownic) i mord rytualny wywodziły się ze starszych idei antyjudaistycznych. Kronika Hansa Fründa z Lucerny (~1431) po raz pierwszy wymienia wydarzenia, które rzekomo miały miejsce w szabat czarownic: pakt z diabłem, loty w powietrzu, wytwarzanie i...

„O Wieczerzy Chrystusa, wyznanie wiary“ jest kolejnym traktatem Marcina Lutra powstałym w 1528 roku podczas sporu eucharystycznego z reformatorami w Szwajcarii i Gόrnych Niemiec (Huldrychem Zwinglim i Johannesem Oekolampadem) z lat 1525-1528. Pismo operuje powszechnie znanymi figurami retorycznymi w XVI stuleciu. Jednym z nich jest synekdocha, nazwa figury stylistycznej pochodząca z języka greckiego (συνεκδοχή ~ synekdoché) i tłumaczona jako „rozumienie”. Synekdocha zastępuje jeden termin innym, pochodzącym z tego samego pola znaczeniowego i dlatego stanowi część samego słowa lub jego termin rodzajowy. W związku z tym znaczenie może być szerokie lub wąskie: Chrystus umarł po ludzkości. Luter żąda od Zwingliego udowodnienia αλλοίωσης. Luter uważa, że ​​αλλοίωσης dzieli Chrystusa na dwie natury, ale według niego Jezus Chrystus był prawdziwym Bogiem i człowiekiem (vere homo et deus), nierozdzielnymi w obu naturach (WA26, 319). Terminu αλλοίωσης używamy, gdy „mówi się coś o bóstwie, któr...