Pismo „Że chrześcijańskie zgromadzenie lub kongregacja ma
prawo i moc sądzić wszelką doktrynę” („Daß eine christliche Versammlung oder
Gemeinde Recht und Macht habe, alle Lehre zu urtheilen”; WA 11,408-416) powstało
wskutek ordynacji (powołania na urząd) ewangelickiego księdza w Leisnig przez parafian
wbrew ich patronom w 1522 roku, ktόrzy sprzyjali Kościołowi papieskiemu. Po
tym, jak mieszkańcy Leisnig omόwili swe plany z Reformatorem, poprosili go o
biblijne uzasadnienie swojej decyzji (WA BR 3,576,21-23). Traktat doktora Lutra
omawia stosunek urzędu pastorskiego w korelacji z funkcjonowaniem parafii, nie
odnosząc się konkretnie do wydarzeń z Leisnig. W nim pojawia się najwcześniejsza
realizacja powszechnego kapłaństwa wiernych w odpowiednich wydarzeniach
parafialnych. Marcin Luter zdecydowanie opowiada się za wolnym wyborem księdza
ewangelickiego przez parafian, jednak w obozie wittenberskiej Reformacji
wcielanie takiego stanowiska będzie bardzo ograniczone w XVI wieku.
Punktem wyjścia staje się dla doktora Lutra komplementarność głoszenia Ewangelii i parafii (gminy). Zwiastowanie Słowa pobudza nieuchronnie wiarę (Jer 55,1). Parafia ma zatem prawo wybrać sobie, kto będzie głosił i wykładał Pismo. Z tego wynika również obowiązek dla gminy usunięcia takiego kapłana, ktόry nie służy zwiastowaniu Ewangelii. Zdolność do tego wynika z powszechnego kapłaństwa wiernych, ktόre rozumie każdego ochrzczonego członka parafii za „namaszczonego Słowem Bożym”. Dzięki temu parafianie są zdolni do oceny powołanego na urząd (ordynowanego) kapłana, a także do jego odwołania i ustanowienia kogoś innego. Każdy członek parafii jest niejako powołany do zwiastowania Słowa Bożego. Jako że nie istnieje hierarchia święceń, żaden z nich nie może rościć sobie prawa do publicznego głoszenia Ewangelii, tylko musi zostać wybrany.
Literatura:
M. Krarup, Ordination in Wittenberg. Die Einsetzung in das kirchliche Amt in Kursachsen zur Zeit der Reformation, BHTh 141, 2007, 51-57.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz